Ο Κώστας Σοφιανός, διαβάζει Κώστα Σοφιανό
ΜΠΕΝΑΚΕΙΟΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ
Είναι ωραία και όμως ερευνά
ή, μάλλον, μολονότι ωραία και διόλου θεούσα — κάθε άλλο,
(το αποκλείει το ελάχιστο που φορά μπλουζάκι,
καθώς αφήνει έκθετη τη σφριγώσα μέση, σαφώς υπαινισσόμενο ότι ο αφαλός,
αθέατος προς το παρόν αλλά πάντως ακάλυπτος,
πιό κι απ’ τη μέση ερεθιστικός θα είναι)
εντούτοις, έχει καθήσει μπροστά στην οθόνη και ερευνά.
Μεταπτυχιακή φοιτήτρια προφανώς,
θα σπουδάζει, υποθέτω, ιστορία,
(ή μήπως κοινωνιολογία της παιδείας — στις μέρες τους τίποτα δεν αποκλείεται)
περνάει την ταινία μικροφίλμ των παλαιών εφημερίδων
και
όλο κάτι αποσπά
και καταγράφει
στο γόνατο ακουμπώντας
(σίγουρο γόνατο τορνευτό)
το σημειωματάριό της με φίνο σκουρόχρωμο δέρμα δεμένο,
σαν το δέρμα που συγκρατεί στα όρια του τέλειου σχήματός της
τους όμοιους με ελάσματα μυώνες.
Θαυμάζω και επικροτώ την επιμέλεια της κόρης,
την εμβρίθεια του ύφους της, των βλεμμάτων της την προσήλωση
στο είδωλο του κειμένου,
που πότε ακινητεί και πότε φεύγει,
καθώς το χέρι της — χέρι Αρτέμιδος εν ώρα κυνηγίου — κομψά και έμπειρα
περιστρέφει τη μικρή λαβή δεξιά της.
Σημειωτέον
– και τούτο επιτείνει τον θαυμασμό μου, όχι μόνο για την εμβρίθεια κλπ.,
αλλά και για την ασκητική, σχεδόν, αυτοπειθαρχία της κόρης –
είναι ΄Ανοιξη.
Ο ήλιος έξω λάμπει χωρίς να δυναστεύει.
Προπετή κελαηδήματα αναμειγνύονται με κορναρίσματα ποικίλλων οχημάτων,
κι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο εισβάλλει άρωμα νερατζιάς –
συνεγείροντας ως και τον γέροντα ερευνητή, που τώρα δα σηκώθηκε
και
βγήκε,
λέει,
ν’ ανασάνει
“ολίγον αέραν εαρινόν, αγαπητέ μου”.
Είναι ΄Ανοιξη, λοιπόν,
οι φλέβες των ορυκτών διαστέλλονται
από τη ζείδωρη ένταση του φωτός που αεροβατεί αχνίζοντας
στις φρεσκοπλυμένες μαρμαρόπλακες του παλιού Βουλευτηρίου,
κι εκείνη
δοσμένη στην αποδελτίωση παρωχημένων περιστατικών και λόγων
κάθεται ανύποπτη
με την πλάτη γυρισμένη στο παρόν
(όπως κάθονταν άλλοτε τ’ απόβραδο στις γειτονιές οι γυναίκες,
έξω από τα χαμηλά τους σπίτια,
για να ξεδώσουν χαζεύοντας τους περαστικούς,
ενώ μέσα οι μοίρες, αγέλαστες και ακαλλώπιστες,
ετοίμαζαν συμφορές).
Θαυμάζω και επικροτώ,
μα αν κρίνω από το ύφος της,
ύφος βέβαιο “οργανικής διανοουμένης”
(ως επί πολύ και αδιαμαρτύρητα — αλλοίμονο — ακροασθείσης των μαθημάτων
της πολυτόμου κυρίας Π., λόγου χάρη,
ή, έτι χείρον,
της
πολυπράγμονος κυρίας Φ.)
αν κρίνω, λέω, από το ύφος της,
και όχι βέβαια από το φύλο ή την ομορφιά της
– ξου, ξου κακόγλωσσες φεμινίστριες –
συμπτώσεις που διόλου δεν εμπόδισαν
την Κόρινα να υποσκελίσει τον Πίνδαρο
και την Υπατία να υπηρετήσει, έως θανάτου ένδοξη και με τον ίδιο ζήλο,
της Αθηνάς και της Αφροδίτης τα έργα
(γι’ αυτό, λέγεται, την διαμέλισαν οπαδοί του Κυρίλλου Αλεξανδρείας,
γιατί δεν άντεχαν οι φθονεροί καλόγεροι να ζουν ανέραστοι
δίπλα σε τέτοια ομορφιά)
φοβούμαι
– πολύ φοβούμαι, ομολογώ –
ότι το όλο εγχείρημα θα καταλήξει,
μετά πολλών επαίνων, ασφαλώς,
σε μιαν ακόμη περισπούδαστη “προοδευτική” πατάτα.
***
ΑΣΤΗΡΙΚΤΟ
Παράλογη
μιά υποψία με πειράζει,
κάθε
που η "πένθιμη" πομπή του επιταφίου
το σώμα περιφέρει του Κυρίου
στις γειτονιές.
Λαός χαριέντως λαμπαδηφορεί
κιο στρατός - άγημα τιμητικό -
τον ύπνο του φρουρεί ενόπλως!
Τίποτα το παράξενο στο όλο σχήμα
- κι όμως,
κοιτώντας τους φαντάρους,
η κουστωδία έρχεται στο νου μου
κ' εκείνο το:
κέλευσον ουν ασφαλισθήναι τον τάφον`
λες
και κρατεί, ακόμη ο φόβος ενδεχόμενης αναστάσεώς Του...
***
ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ
Ι Κέντρον Διαμορφώσεως Ορθοδόξων Συνειδήσεων
... Χθες είχαμε φεγγάρι στο κανάλι μας.
Ειδοποιημένοι απο το παράνομο δίκτυο ενημερώσεως
"απροσαρμόστων"
πήραμε θέση στα περισκόπια
και αναμέναμε...
Το εντοπίσαμε περί ώρα 7, επί καμπύλης τροχιάς...
Ήταν στρογγυλό και ασημένιο...
Μετακινούμενο αργά χάθηκε πίσω απ' τις αντένες του
"Οργανισμού Ελέγχου Συλλογικής Μνήμης"...
Οι τολμηρότεροι ανασήκωσαν το κέλυφος
και είδαν δίχως πρίσμα.
(Ωρισμένοι συνελήφθησαν και ανακρίνονται ήδη στην
"Υπηρεσίας Καταστολής Συναισθημάτων.
Όσοι παρέσυραν παιδιά
θα υποστούν βαρύτερες κυρώσεις...)
***
ΜΕ ΤΗ ΒΡΟΧΗ
Στον ουρανό των υδρατμών
γλόμπος φθορίου το φεγγάρι`
κόκκινο άναψε φανάρι -
σούζα η αγέλη των πεζών !
Οξείας κόρνας πλάγιον θραύσμα
την έμπνευσή μου παραλύει -
πρίσμα η ψυχή μου και αναλύει
των κάθετων νερών το φάσμα...
Των άστρων χύθηκε ο φωσφόρος
στις άκριες υψηλών νεφών -
πίσω απ' τα μάτια των αστών
θαρρώ μου γνέφει ο εωσφόρος...
Τούτο το πλήθος τι γυρεύει;
Πνίξε το νύχτα-μαύρη λάμια!..
Μπροστά σε χνωτισμένα τζάμια
απόψε η θλίψη μου αλητεύει
***
ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΣΟΥ...
Τα δόντια σου
- άσπρα και γυμνά
σα γεναριάτικη σελήνη
άσπρα και λαμπρά
καθώς μιλάς
καθώς γελάς
κι αποκαλύπτονται -
μιά αίσθηση μου προκαλούν παρωχημένη,
ένα ρίγος
μνήμη καθιζημένη
ανακαλούν
ηδονής αφάτου...
Σα νάζησα ποτέ
στο ξέφωτο δρυμού αδιεξόδου
έρωτες επικούς
σπαραγμούς μεγάλους !
Η λευκή τους διάταξη
τέλεια αρχιτεκτονιμένη
η στίλβουσα σειρά τους
υποψία γεννούν
υπάρξεως μου άλλης
και την επιθυμία
ζώο μου υγιές
στη δικαιοδοσία
της οδοντοστοιχίας σου
νάμουν άωρη οπώρα !..
***
σα σκύλος πίσω απο τις αλήθειες σου
κι' οι φωνές τους πέτρες
***
ΚΑΡΤΕΣΙΑΝΟ
Αν κατεβώ στον εαυτό μου
θα χαθώ
αν ανεβώ στον εαυτό μου
θα πέσω
γι' αυτό στριμώχνομαι όπως-όπως
σ' Ι αυτό
που λεν σ υ ν ε ί δ η ση
κ' έτσι - σκεπτόμενος - υπάρχω.
