podlist.gr

Χαμένα κορμιά

Ήταν καιρός να σταματήσει αυτό το ψέμα. Όχι, δεν υπάρχουν μόνο οι άνθρωποι με τους σαφείς στόχους και τους μεγάλους σκοπούς. Δεν υπάρχουν μονάχα ήρωες με σπουδαίες αποστολές  ή με σκοτεινά σχέδια. Υπάρχουν και οι άλλοι.

Αυτό το επεισόδιο είναι αφιερωμένο σε εκείνους που τόλμησαν να αφεθούν στην αναζήτηση και στην περιπλάνηση.

Αυτό το επεισόδιο είναι αφιερωμένο στα χαμένα κορμιά.

------------------------------------------------------------------------------------------------

Οι ταινίες από τις οποίες προέρχονται τα χαμένα κορμιά:

  • Band of Outsiders (Godard, 1964)
  • Badlands (Malick, 1973)
  • Stranger Than Paradise (Jarmusch, 1984)
  • Vagabond (Varda, 1985)
  • Betty Blue (Beineix, 1986)
  • Naked (Leigh, 1993)
  • Three Colours: Blue (Kieślowski, 1993)
  • Chungking Express (Wong, 1994)
  • Frances Ha (Baumbach, 2012)
  • The Great Beauty (Sorrentino, 2013)
  • The Wild Pear Tree (Ceylan, 2018)
  • The Worst Person in the World (Trier, 2021)
  • Μαγνητικά Πεδία (Γούσης, 2022)

------------------------------------------------------------------------------------------------

Επεισόδια στο email σου ΕΔΩ

Μανώλης: instagram.com/manolis_babl

Περισσότερα επεισόδια

Μάτια ερμητικά κλειστά: Η Οδύσσεια των Χριστουγέννων

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το Μάτια ερμητικά κλειστά είναι η απόλυτη χριστουγεννιάτικη ταινία: Νέα Υόρκη, Jazz, Sex, και αστική οδύσσεια. Από το παράδοξο στην αγωνία, και από εκεί στο αναδυόμενο νουάρ. Και φυσικά, η τελευταία ταινία του Stanley Kubrick, είναι η ευκαιρία να μιλήσουμε για τον τεράστιο auter. Που υπάρχει μια πιθανότητα να μην έχω αναφέρει ξανά το όνομα του στα Αρμυρίκια. Το...

Το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος

Ένα βιβλίο για την τέχνη και την καλλιτεχνική δημιουργία. Ένα βιβλίο για τους κόσμους των video games. Και πάνω από όλα, ένα βιβλίο για τη φιλία. Το Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow της Gabriele Zevin είναι το μυθιστόρημα που με ενθουσίασε περισσότερο από κάθε άλλο φέτος, και με έκανε να σκεφτώ πόσο ισχυρές δυνάμεις δημιουργίας είναι τόσο η δυστυχία, όσο και η χαρά. Και πως άλλες τέχνες μας...

Αιώνιες λιακάδες

20 χρόνια από όταν Η Αιώνια Λιακάδα Ένός Καθαρού Μυαλού κυκλοφόρησε στις αίθουσες. 18-19 χρόνια από την πρώτη και μοναδική φορά που την είχα δει μέχρι πριν από μερικές μέρες. Ένα rewatch που με έκανε να σκεφτώ το ζήτημα της μνήμης, την επιστημονική φαντασία σε μικρή κλίμακα, αλλά και την ανάμιξη της με μια ιστορία έρωτα και χωρισμού, τον Charlie Kaufman, και πολλούς (πάρα πολλους) συνειρμούς...