podlist.gr

Το θαύμα της Νότιας Κορέας: Νόμπελ, όσκαρ & ιστορίες ακρότητας

Η Han Kang μόλις πήρε το Νόμπελ λογοτεχνίας. Ούτε πέντε χρόνια νωρίτερα, ο Bong Joon-ho είχε σαρώσει όλα τα Όσκαρ με το Parasite, αλλά και τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Ενδιάμέσα όλο και περισσότερες ταινίες νοτιοκορεατών μεταναστών κερδίζουν την προσοχή μας (Minari), αλλά και τις καρδίες μας (Past Lives). Όλα αυτά, από τη χώρα που είκοσι χρόνια νωρίτερα γέννησε το παρανοϊκό αριστούργημα με τίτλο Oldboy. Καιρός να αναρωτηθούμε: πως φτάσαμε ως εδώ; Και ακόμα περισσότερο, τι μας μαθαίνουν όλες αυτές οι ταινίες και τα βιβλία για τη Νότια Κορέα και τους ανθρώπους της;

Τα βιβλία της Han Kang που αναφέρονται:

  1. Η Χορτοφάγος (2007)
  2. Human Acts (2014)

Οι ταινίες που αναφέρονται:

  1. Oldboy (Park Chan-wook, 2003)
  2. Memories of Murder (Bong Joon-ho, 2003)
  3. Parasite (Bong Joon-ho, 2019)
  4. Train to Busan (Yeon Sang-ho, 2016)
  5. Burning (Lee Chang-dong, 2018)
  6. Minari (Lee Isaac Chung, 2020)
  7. Riceboy Sleeps (Anthony Shim, 2022)
  8. Return to Seoul (Davy Chou, 2022)
  9. Past Lives (Celine Song, 2023)

------------------------------------------------------------------------------------------------
Υποστήριξε τα Αρμυρίκια, κερνώντας έναν καφέ εδώ.

Επεισόδια στο email σου ΕΔΩ

Μανώλης: instagram.com/manolis_babl

Περισσότερα επεισόδια

Μάτια ερμητικά κλειστά: Η Οδύσσεια των Χριστουγέννων

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το Μάτια ερμητικά κλειστά είναι η απόλυτη χριστουγεννιάτικη ταινία: Νέα Υόρκη, Jazz, Sex, και αστική οδύσσεια. Από το παράδοξο στην αγωνία, και από εκεί στο αναδυόμενο νουάρ. Και φυσικά, η τελευταία ταινία του Stanley Kubrick, είναι η ευκαιρία να μιλήσουμε για τον τεράστιο auter. Που υπάρχει μια πιθανότητα να μην έχω αναφέρει ξανά το όνομα του στα Αρμυρίκια. Το...

Το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος

Ένα βιβλίο για την τέχνη και την καλλιτεχνική δημιουργία. Ένα βιβλίο για τους κόσμους των video games. Και πάνω από όλα, ένα βιβλίο για τη φιλία. Το Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow της Gabriele Zevin είναι το μυθιστόρημα που με ενθουσίασε περισσότερο από κάθε άλλο φέτος, και με έκανε να σκεφτώ πόσο ισχυρές δυνάμεις δημιουργίας είναι τόσο η δυστυχία, όσο και η χαρά. Και πως άλλες τέχνες μας...

Αιώνιες λιακάδες

20 χρόνια από όταν Η Αιώνια Λιακάδα Ένός Καθαρού Μυαλού κυκλοφόρησε στις αίθουσες. 18-19 χρόνια από την πρώτη και μοναδική φορά που την είχα δει μέχρι πριν από μερικές μέρες. Ένα rewatch που με έκανε να σκεφτώ το ζήτημα της μνήμης, την επιστημονική φαντασία σε μικρή κλίμακα, αλλά και την ανάμιξη της με μια ιστορία έρωτα και χωρισμού, τον Charlie Kaufman, και πολλούς (πάρα πολλους) συνειρμούς...