Τι έκανα στην Αφρική (Β΄μέρος)
Ο Χρήστος Χωμενίδης έφτασε στην Κένυα για να ξεχάσει τον έρωτά του για μια τραγουδίστρια. Το πρώτο βράδυ στο Ναϊρόμπι, μετά την ντισκοτέκ “Florida 2000” και τα «πρόθυμα» κορίτσια, βρέθηκε μέσα σ΄ένα παλιό λονδρέζικο ταξί να περιφέρεται στην πόλη: «Αν με ρωτούσατε πώς είναι ένα γκέτο, θα σάς περιέγραφα εκείνη τη γειτονιά, την οποία διέσχισα με άγνοια ίσως κινδύνου. Στενοί χωματόδρομοι. Ρυάκια με νερά -αποχετεύσεις μάλλον- να κυλάνε στην άκρη τους. Τενεκεδένια παραπήγματα. Παιδάκια να παίζουν στο μισοσκόταδο. Σε κάθε αυλίτσα υπήρχε ένα μεταλλικό βαρέλι. Μέσα του έκαιγε φωτιά. Γύρω του άνθρωποι κάθονταν ανακούρκουδα και έκαναν παρέα, καπνίζοντας και πίνοντας -από μπουκάλια που άλλαζαν χέρια- ποιος ξέρει τι… Κάπου-κάπου άκουγες τρανταχτά γέλια ή τραγούδια. Η ίδια αίσθηση που είχα πρωτοδοκιμάσει στην Αίγυπτο και με είχε ωθήσει να έρθω στη βαθιά Αφρική. Όχι έντιμη φτώχεια. Εύθυμη φτώχεια. Ευφρόσυνη».