Λευκό χάδι ζωής
Φωτογραφία - Κείμενο - Αφήγηση : Ηλίας Γιαννόπουλος
Έστρεψα το πρόσωπο αριστερά να δω την έκφραση των αδικοχαμένων λουλουδιών , μετά στέκω στο κέντρο ορμώμενος από ένστικτο δεν τολμώ να κοιτάξω δεξιά ..και το κεφάλι μου στροβιλίζεται στο άπειρο το ένα χέρι μου χαϊδεύει ένα σκίνο το άλλο χέρι καταλαβαίνοντας την γλυκιά μυρωδιά του φύλου αρχίζει και κάνει κύκλους στον αέρα ένας απέραντος ουρανός πέφτει στο μέτωπό μου και γίνομαι γαλάζιος από κάτω μου το βασίλειο της πέτρας εστιάζει στην σταγόνα που χάνεται βαθιά σαν την ψυχή που φεύγει ένα σούρουπο για να πάει στο βάθος να ενωθεί με τις άλλες και όλα τα χέρια δείχνουν κατά την ανατολή όπου ο μέγας ήλιος καίει το χρυσό. Μια φωνή περνάει απ' την χαραμάδα στήνοντας χορό η ακτίνα σωπαίνει και ένας τρελός λέει.. βούρκος... Ονειρεύτηκα μια νύχτα μες την σιγαλιά του καλοκαιριού που ήρθε πάλι να αφήσει μνήμες ανεξίτηλες και ένα ποδήλατο που οι ακτίνες του γυρίζουν αντίστροφα στον αέρα.. ένα παιδάκι στέκεται απέναντί μου και ένα χαμόγελο φεύγει στα ουράνια , γίνεται πουλί και βγάζει τριαντάφυλλα που ανοίγουν πέταλα στην μεσημεριανή βροχή και ένα κοτσύφι κάνει κύκλους γύρω από την μυρτιά που αφήνει την ευωδιά της στα άστρα. Στεκόσουν και εσύ εκεί δίπλα μου με την κοιλία φουσκωμένη από τον έρωτα και ήσουν τόσο ωραία σαν την ανθισμένη μανόλια στο μπαλκόνι μας και σαν ένα λευκό χάδι που κρύβει κατακόκκινο ζεστό αίμα που φέρνει ζωή.
Πηγή: https://podcasters.spotify.com/pod/show/elias-yiannopoulos/episodes/ep-evt5dl