ΔΙΑΛΟΓΟΙ 43. Στο Δρόμο Μια Συζήτηση Για Την Αστεγία Με Αστέγους
«Έρχονται στιγμές που νιώθεις ότι είσαι τελείως μόνος, δηλαδή είσαι μέσα στον κόσμο και εσύ αισθάνεσαι μόνος. Είναι σαν να μην υπάρχεις καθόλου. Περνάνε διάφορες σκέψεις από το μυαλό σου. Απλά υπάρχεις, δεν ζεις. Και περιμένεις από κάπου να πιαστείς», ανέφερε ο Φώτης Αδαμόπουλος, στην 43η συνάντηση των ΔΙΑΛΟΓΩΝ του ΙΣΝ.
Ο ίδιος είναι ένας από τους ανθρώπους που βρέθηκαν κάποια στιγμή χωρίς στέγη, άνθρωποι που πιθανόν έχουμε συναντήσει ή ακόμα και προσπεράσει στους δρόμους της πόλης στο παρελθόν. Ο κ. Φώτης και άλλοι 4 πρώην άστεγοι, που σήμερα είναι πωλητές του περιοδικού δρόμου «Σχεδία», πήραν τον λόγο στο live webcast των ΔΙΑΛΟΓΩΝ του ΙΣΝ που πραγματοποιήθηκαν την Τετάρτη 26 Μαΐου με θέμα «Στο δρόμο: Μια συζήτηση για την Αστεγία με Αστέγους» και μίλησαν για το αίσθημα του «τρόμου και της απέραντης μοναξιάς», τις δυσκολίες της καθημερινότητας, τη νέα πραγματικότητα εν μέσω κορωνοϊού και την κοινωνία που προσπερνάει τους αστέγους καθημερινά. Μετά από μία μακρά περίοδο καραντίνας και εγκλεισμού μέσα στο σπίτι, η συζήτηση «άγγιξε» την πραγματικότητα των ανθρώπων που στερούνται το πολύτιμο αγαθό της στέγης.
«Μια καλημέρα καρδιάς σε έναν άστεγο στο δρόμο αξίζει πιο πολλά από λεφτά. Είναι ψυχολογικό στήριγμα για έναν άστεγο να νιώθει ότι είναι ορατός στον κόσμο που περνάει δίπλα του, να μην αισθάνεται αόρατος», συμπλήρωσε ο κ.Φώτης.
«Όταν είσαι άστεγος, δεν έχεις τίποτα. Είσαι ένα μηδενικό για την κοινωνία και κατά συνέπεια δεν σου μιλάει και κανένας. Για κάποιον βρωμάς, για κάποιον ενοχλείς. Για τον οποιοδήποτε λόγο, δεν σου μιλάει κανείς, όπως θα έκανα και εγώ πριν μου τύχει. Τους προσπέρναγα αυτούς τους ανθρώπους. Δεν έδινα μεγάλη σημασία. Όμως να που μου έτυχε και μένα και πλέον ξέρω, ότι αυτός ο άνθρωπος που κοιμάται στο πεζοδρόμιο, στο παγκάκι, θέλει μία «καλημέρα», να κάτσεις να του πεις μία κουβέντα, να ξεχαστεί λίγο από τα προβλήματά του. Και αν μπορείς, οποιαδήποτε άλλη βοήθεια είναι πάντα ευπρόσδεκτη», ανέφερε ο Νίκος Σέρβος τονίζοντας πως η αστεγία, ενώ μοιάζει κάτι μακρινό, θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα.
Τον δικό του ορισμό για το σπίτι έδωσε από την πλευρά του ο Μιχάλης Σαμόλης αναφέροντας πως «σπίτι δεν είναι οι τέσσερις τοίχοι. Είναι η αγάπη και η θαλπωρή που αισθάνεται ένας άνθρωπος εκεί. Τέσσερις τοίχους έχω και τώρα στη δομή φιλοξενίας, αλλά δεν είναι σπίτι» ενώ σχετικά με τις επιπτώσεις της πανδημίας στην καθημερινότητά του δήλωσε πως «πολλοί πιστεύουν ότι ο κορωνοϊός έφερε μόνο προβλήματα. Για μένα έφερε και άλλα πράγματα. Πρώτα από όλα άλλαξε τους ανθρώπους, τους έκανε να σκεφτούν τον συνάνθρωπο που λόγω της κρίσης, λόγω του κορωνοϊού, έχασε τη δουλειά του και έμεινε στο δρόμο, ή έχει κάποια ανάγκη. Άρχισαν να βοηθάνε. Βλέπω αυτή την αλλαγή σε πάρα πολύ κόσμο».
Για όσα έμαθε κατά τη διάρκεια της αστεγίας αλλά και για το κίνητρο που χρειάζεται ο άστεγος, μίλησε η Δήμητρα Πιάγκου: «Αποφασίζω να ζήσω. Αλλά όχι όπως ήθελαν οι συνθήκες, όπως ήθελα εγώ. Χωρίς να γίνω παραβατική, χωρίς να βλάψω την κοινωνία. Παρόλο που ένα μέρος της με είχε ισοπεδώσει. Πίστευα, ότι υπάρχει δρόμος. Για όλους υπάρχει δρόμος. Αρκεί να το πιστέψουμε», ενώ σχετικά με την στήριξη της πολιτείας επεσήμανε πως «η πολιτεία χρειάζεται να φτιάξει τις ειδικές ομάδες που θα πλησιάσουν τον άστεγο. Δεν θα πω ότι δεν κάνει τίποτα η πολιτεία. Αλλά κάνει λίγα, και αυτό θα το φωνάζω. Μπορεί να αξιοποιήσει πράγματα που έχει στα χέρια της και να μας δει όχι σαν εργαλεία, αλλά σαν ανθρώπους, γιατί είμαστε άνθρωποι».
Τους ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ επιμελείται και συντονίζει η Άννα-Κύνθια Μπουσδούκου.
*Οι απόψεις των συμμετεχόντων στις εκδηλώσεις ΔΙΑΛΟΓΟΙ, είτε αυτοί συμμετέχουν ως εκπρόσωποι θεσμικών φορέων και οργανισμών είτε αυτοπροσώπως, εκφέρονται ελεύθερα, χωρίς πρότερη παρέμβαση ή υπόδειξη, εκφράζοντας την προσωπική γνώμη των συνομιλητών, κάθε φορά, αλλά όχι απαραίτητα τις θέσεις και τις απόψεις είτε του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος είτε του iMEdD.
