podlist.gr

Δεν είμαι θεολόγος, δεν έχω σπουδάσει τα Ιερά Γράμματα. Είμαι μια απλή γυναίκα, που αγαπά τον Ιησού Χριστό με όλη την καρδιά της. Διαβάζω καμιά φορά την Καινή διαθήκη και πιο πολύ προσπαθώ να νιώσω όσα διαβάζω, να τα καταλάβω με την ψυχή μου. Και κάθε φορά που φτάνω στο σημείο εκείνο, λίγο πριν το Πάθος, που ο Ιησούς Χριστός πλένει τα πόδια των μαθητών Του, συγκλονίζομαι. Δεν είναι απλώς ένα μάθημα ταπεινοφροσύνης – είναι κάτι βαθύτερο, δυνατότερο. Είναι ένα μονοπάτι λυτρωτικό, ένας δρόμος που μας δείχνει πώς να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Ίσως, θα τολμήσω να πω, κι ένας δρόμος προς τη θέωση.

Σκεφτείτε το λίγο. Εκείνος –ο Λόγος του Θεού, ο Δημιουργός του Σύμπαντος– έβγαλε το ιμάτιό Του, πήρε λεκάνη και πετσέτα και άρχισε να πλένει πόδια. Όχι σε βασιλιάδες, όχι σε ιερείς ή σε μορφωμένους, αλλά σε ψαράδες. Σε απλούς, ταπεινούς, αμαρτωλούς ανθρώπους. Σε εκείνους που σε λίγο θα Τον αρνηθούν, θα Τον προδώσουν, θα Τον εγκαταλείψουν. Κι όμως… Εκείνος δεν έκανε διάκριση. Έσκυψε και τους υπηρέτησε όλους. Όλους.

Ε, αυτό το «όλους» με καίει μέσα μου. Γιατί εγώ πολλές φορές δεν θέλω να υπηρετήσω «όλους». Διαλέγω. Κρίνω. Αποφασίζω ποιος «αξίζει» τη βοήθειά μου και ποιος όχι. Λες κι εγώ ξέρω τις ψυχές των ανθρώπων, λες κι εγώ είμαι άξια να απονέμω δικαιοσύνη. Κι όμως, ο Ιησούς Χριστός, που είναι το Φως και η Αλήθεια, έσκυψε μπροστά σε ανθρώπους που γνώριζε πολύ καλά τι είχαν μέσα τους. Και δεν τους πρόσφερε την υπηρεσία Του ως βραβείο για την αρετή τους, αλλά ως έκφραση της Αγάπης Του. Μιας Αγάπης που δεν μετράει, δεν διαπραγματεύεται, δεν ζητά ανταλλάγματα.

Το σκέφτομαι λοιπόν, αυτό το Πάσχα: Μήπως η πράξη αυτή του Ιησού δεν ήταν απλώς μια συμβολική ταπείνωση; Μήπως ήταν ένα δείγμα για το πώς θεραπεύεται ο άνθρωπος; Γιατί όταν προσφέρεις, όταν υπηρετείς, δεν αλλάζει μόνο ο άλλος. Πρώτα αλλάζεις εσύ. Μαλακώνει η καρδιά σου, γλυκαίνει το βλέμμα σου, φεύγει το «εγώ» και παίρνει τη θέση του ένα «εμείς». Γίνεσαι πιο ανθρώπινος κι όσο πιο ανθρώπινος γίνεσαι, τόσο πλησιάζεις το θείο. Δεν είναι παράξενο αυτό; Υπηρετώντας, ανεβαίνεις. Δίνοντας, πλουτίζεις. Δεν είναι η λογική του κόσμου τούτου. Είναι η λογική του Ιησού Χριστού.

Θυμάμαι και τα λόγια Του: «Ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήλθε για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει». Τι άλλο χρειάζεται να ακούσω για να καταλάβω τι μου ζητάει; Όχι να γίνω σημαντική, όχι να με θαυμάζουν ή να με αποδέχονται, αλλά να προσφέρω. Να γίνομαι στήριγμα όπου μπορώ, χέρι βοηθείας χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς να κοιτάζω το πρόσωπο, το χρώμα, τη μόρφωση, τις αμαρτίες. Όπως Εκείνος δεν λογάριασε τις αμαρτίες των μαθητών Του.

Και ξέρετε τι άλλο σκέφτομαι; Ότι ούτε εγώ αξίζω τη βοήθεια του Ιησού Χριστού. Ποτέ δεν τη «δικαιούμαι». Κι όμως Εκείνος είναι πάντα εκεί, πάντα έτοιμος να με συγχωρέσει, να με αναστήσει, να μου δώσει άλλη μία ευκαιρία. Η βοήθειά Του δεν είναι ανταμοιβή για τους καλούς. Είναι δώρο για όλους. Γι’ αυτό και είπε: «Αιτείτε και λαμβάνετε». Όχι «Αν είστε άξιοι, αιτείτε», αλλά απλώς «Αιτείτε». Ανοίξτε την καρδιά σας και ζητήστε. Τόσο απλά.

Αυτό το Πάσχα, λοιπόν, αντί να κοιτάξω αν ο άλλος «αξίζει» ή όχι, θα προσπαθήσω να κοιτάξω αλλιώς. Θα προσπαθήσω να φερθώ με λίγη περισσότερη συμπόνια. Λίγη περισσότερη κατανόηση. Να κάνω μια πράξη αγάπης χωρίς να περιμένω τίποτα. Να συγχωρήσω κάποιον χωρίς να απαιτήσω να μου ζητήσει πρώτα συγγνώμη. Να χαμογελάσω σε έναν ξένο. Να γίνω ευγενική πρώτα με τον εαυτό μου – να μην τον σκληραίνω, να τον παρηγορώ – και μετά και με τους άλλους.

Γιατί τελικά, όπως είπε κι ένας παππούλης κάποτε: «Δεν θα μας κρίνει ο Θεός για τα λάθη μας, αλλά για το πόσο αγαπήσαμε». Κι αυτό το έδειξε έμπρακτα ο Ιησούς, όταν έσκυψε και έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. Μια πράξη αγάπης, που δεν φωνάζει, δεν κάνει θόρυβο, δεν ζητά ανταμοιβή. Απλώς γίνεται. Όπως το νερό που καθαρίζει. Όπως η σιωπή που παρηγορεί. Όπως το χέρι που απλώνεται χωρίς ερώτηση.

Εύχομαι αυτό το Πάσχα να γίνουμε λίγο σαν Εκείνον. Όχι με μεγάλα λόγια, αλλά με μικρές πράξεις....