🌙 Καμίλα Μαρία Μονφόρ – Η Βαμπίρ του Αμαζόνιου που Ίσως Ζει Ακόμα
Υπάρχουν ιστορίες που μοιάζουν με σκιά: κυλούν ανάμεσα σε μύθο και αλήθεια, ξεφεύγουν από τα βιβλία και φωλιάζουν στη συλλογική φαντασία. Μια τέτοια σκιά είναι η ιστορία της Καμίλα Μαρία Μονφόρ (Camille Marie Monfort), μιας μυστηριώδους Γαλλίδας σοπράνο του 19ου αιώνα, που το όνομά της αντηχεί σαν ξεχασμένη μελωδία στις όχθες του Αμαζονίου.
Λένε πως εμφανίστηκε στη Μπελέμ (Belém – Μπελέμ) της Βραζιλίας, τότε που η πόλη κολυμπούσε στον πλούτο του καουτσούκ και τα ευρωπαϊκά ήθη έφεραν λάμψη στις αποικιακές επαύλεις. Μα η Καμίλα δεν έμεινε στην Ιστορία για την τέχνη της. Έμεινε για τον τρόμο και το μυστήριο που έσπειρε γύρω της… και για τη φήμη πως δεν πέθανε ποτέ.
Το Θέατρο της Σκιάς
Στα τέλη του 19ου αιώνα, το Θέατρο ντα Παζ (Theatro da Paz) ήταν το στολίδι της Μπελέμ. Εκεί πρωτοεμφανίστηκε η Καμίλα, με φωνή που, όπως έλεγαν, μπορούσε να ανατριχιάσει και τον πιο ψυχρό ακροατή. Οι εφημερίδες την παρουσίαζαν ως αληθινή σταρ της Ευρώπης, ενώ οι πλούσιοι επιχειρηματίες της πόλης –οι λεγόμενοι «βασιλιάδες του καουτσούκ»– συνέρρεαν για να τη δουν. Οι κυρίες των σαλονιών τη ζήλευαν, οι άντρες την ποθούσαν, και όλοι μιλούσαν για την ομορφιά της: χλωμή σαν το φεγγάρι, με μαύρα μαλλιά και μάτια που έμοιαζαν να διαπερνούν την ψυχή.
Αλλά η Καμίλα δεν ήταν μια απλή καλλιτέχνιδα. Οι φήμες άρχισαν να ψιθυρίζονται στα σοκάκια: έλεγαν πως κυκλοφορούσε μόνη της τα μεσάνυχτα, τυλιγμένη με μαύρα φορέματα, στις όχθες του ποταμού Γκουαχαρά (Guajará – Γκουαχαρά). Μια νύχτα, την είδαν –λένε– να χορεύει ημίγυμνη κάτω από την τροπική βροχή, γελώντας σαν πλάσμα άλλου κόσμου. Κάτι πάνω της προκαλούσε φόβο, αλλά και γοητεία.
Ο Έρωτας και το Σκάνδαλο
Η πιο πικάντικη φήμη της εποχής την ήθελε ερωμένη του διάσημου αρχιτέκτονα Φρανθίσκο Μπολόνια (Francisco Bolonha – Φρανθίσκο Μπολόνια), του ανθρώπου που σχεδίασε μερικά από τα πιο επιβλητικά κτίρια της πόλης. Λένε πως εκείνος τη λάτρευε σαν θεά και πως στο αρχοντικό του έστησε για χάρη της ένα μαρμάρινο λουτρό, όπου την έλουζε με σαμπάνια.
Όμως η φήμη της Καμίλα δεν σταμάτησε στα σκάνδαλα. Σύντομα, τα κουτσομπολιά πήραν πιο σκοτεινή τροπή. Έλεγαν πως είχε ταξιδέψει στο Λονδίνο, όπου έπεσε θύμα βαμπίρ. Από τότε, το βλέμμα της έγινε πιο παγωμένο και η φωνή της απόκτησε υπνωτική δύναμη. Στο καμαρίνι της, υποστήριζαν κάποιοι, κορίτσια λιποθυμούσαν και έμεναν ώρες σε έκσταση, σαν να είχαν μαγευτεί.
Ο Θάνατος… Ή Μήπως Όχι;
Το 1896, η Μπελέμ χτυπήθηκε από επιδημία χολέρας. Η Καμίλα θεωρήθηκε ένα από τα πολλά θύματα της αρρώστιας και λέγεται πως θάφτηκε στο Κοιμητήριο της Μοναξιάς (Cemiterio da Soledade – Σεμιτέριο ντα Σολεντάτζι). Ο τάφος της περιγράφεται ως ένα νεοκλασικό μαυσωλείο με μαρμάρινη προτομή, ξεθωριασμένη από τον χρόνο.
Μα εδώ ξεκινά το πιο ανατριχιαστικό κομμάτι του θρύλου: υπάρχουν άνθρωποι που ορκίζονται πως ο τάφος της είναι άδειος. Ότι ο θάνατός της σκηνοθετήθηκε για να σβήσουν οι φήμες περί βαμπιρισμού. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Καμίλα ζει ακόμα, κρυμμένη στην Ευρώπη, και έχει πλέον ξεπεράσει τα 150 χρόνια ζωής.
Το Μυστήριο ως Πολιτισμός
Δεν έχει σημασία αν η ιστορία της Καμίλας είναι αληθινή ή αν γεννήθηκε από τη φαντασία ενός συγγραφέα. Αυτό που μετράει είναι το πώς τέτοιοι θρύλοι ριζώνουν στις ψυχές των ανθρώπων. Η Μπελέμ, με την τροπική της υγρασία και την αποικιακή της ατμόσφαιρα, είναι το τέλειο σκηνικό για να ζωντανέψει μια ιστορία σαν αυτή. Και η φιγούρα της Καμίλας είναι τόσο δυνατή, που πολλοί ξεχνούν να ρωτήσουν αν υπήρξε ποτέ στ’ αλήθεια.
Προσωπική Ματιά – 🪽 Γεωργία Αγγελή
Προσωπικά, λατρεύω αυτές τις ιστορίες μυστηρίου. Θρύλοι σαν της Καμίλας υπάρχουν σε κάθε γωνιά της Γης – και η Ελλάδα έχει κι αυτή το δικό της πάνθεον φαντασμάτων, στοιχειών και «αθάνατων». Ο κόσμος του φανταστικού συχνά εισβάλλει τόσο δυνατά στην πραγματικότητα, που δεν ξέρεις πού τελειώνει το ψέμα και πού αρχίζει η αλήθεια. Ίσως αυτή η σύγχυση να είναι το μεγαλύτερο δώρο της λογοτεχνίας και της λαϊκής φαντασίας.
Η Καμίλα
