Ο Άγιος Γεώργιος Ο καβαλάρης του φωτός
Γεννήθηκε σε τόπους με ανοιχτούς ορίζοντες – Καππαδοκία και Παλαιστίνη – τόπους που φυτεύουν στην ψυχή τη γνώση του άστρου και του αίματος. Ο πατέρας του μαρτύρησε για την πίστη του, η μητέρα του τον έθρεψε με την παράδοση της ελπίδας. Και εκείνος μεγάλωσε με δύο ξίφη: το ένα της ανδρείας, το άλλο της καρδιάς.
Ο Άγιος Γεώργιος έγινε στρατιώτης του κόσμου, αλλά παρέμεινε πολίτης του Θεού. Δεν αρνήθηκε τη Ρώμη – την υπηρέτησε με τιμή – μα όταν η Ρώμη ζήτησε να θυσιάσει την ψυχή του στον φόβο, εκείνος στάθηκε ολόρθος. Δεν σιώπησε. Ομολόγησε.
Μέσα από φρικτά βασανιστήρια και απειλές, έλαμψε. Όχι με θρίαμβο, αλλά με ακατάλυτο φως. Όπου τον έσπαγαν, εκείνος γεννιόταν. Όπου τον έριχναν, εκείνος αναδυόταν. Το σώμα του μαρτύρησε, μα το πνεύμα του ελευθέρωσε ανθρώπους. Μετέστρεψε ψυχές, ανάστησε τη χαμένη πίστη, λύγισε την ίδια την εξουσία της βίας.
Το τέλος του – αποκεφαλισμός – δεν ήταν νίκη του θανάτου, αλλά ανάσταση της θύμησης. Από τότε, δεν ζει μόνο στη Λύδδα, μα σε κάθε εικόνα που τον δείχνει καβάλα στο άσπρο άλογο, με το δόρυ καρφωμένο στην κοιλιά του δράκου.
Ο δράκος δεν είναι μόνο τέρας – είναι σύμβολο του κακού που φυλάει τις φυλακισμένες μας όψεις: τη σοφία, την τρυφερότητα, την ελευθερία. Και η βασιλοπούλα στο βάθος δεν είναι άλλη απ’ την ψυχή του ανθρώπου, που περιμένει να σωθεί, όχι από ήρωες, αλλά από το θάρρος να πιστέψουμε στο φως.
Ο Άγιος Γεώργιος είναι ο καβαλάρης του φωτός. Δεν μάχεται για να σκοτώσει, μα για να ελευθερώσει. Δεν σκοτώνει τον δράκο – τον μεταμορφώνει, γι’ αυτό και είναι Τροπαιοφόρος. Γιατί το τρόπαιο δεν είναι το πτώμα του εχθρού, αλλά η ανάσταση του ανθρώπου.
Angeli Georgia – Storyteller.
Ο καβαλάρης κι η λέξη
Μια μέρα ο ουρανός κατέβηκε στη γη
κι έγινε δόρυ, άλογο και φωνή.
Φόρεσε ο Άγιος την πανοπλία του ανέμου
κι εκείνη τη στιγμή άρχισε το ποίημα.
Δεν ήταν μάχη· ήταν κάλεσμα.
Όχι να νικηθεί το τέρας,
μα να του πει: «Είσαι κι εσύ η ψυχή μου».
Κι η ψυχή λύγισε. Και λύθηκε.
Πίσω απ’ τον καπνό στεκόταν
μια βασιλοπούλα – εικόνα του Εαυτού.
Σώθηκε γιατί κάποιος
δεν φοβήθηκε το μαύρο της δράκας.
Το κοίταξε με αγάπη.
Το τρύπησε με νόημα.
Κι ένας άγγελος – εκεί ψηλά –
στεφάνωνε τον Άγιο με βάγια
και τη Γεωργία με λέξεις.
Γιατί εκείνη θυμήθηκε πως
κάθε παραμύθι λέει μια αλήθεια.
Και κάθε εικόνα
είναι μια ιστορία που κάποιος τόλμησε να γεννήσει.
Γεωργία Αγγελή η αφηγήτρια που μεταμορφώνει δράκους.
Η ιστοσελίδα μου
Τα Podcast μου:
