podlist.gr

Οι Κομάντσι μας διηγούνται ένα κομμάτι της ιστορίας τους καθόλου κολακευτική για αυτούς. Αλλά μπροστά στο Μεγάλο Μανιτού, μόνο σεβασμός!

-----------------------

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: Περιέχει έντονες σκηνές βίας

-----------------------

Επισκεφθείτε μας: www.karakaxa.org

Τίτλοι αρχής: กระต่ายเต้น ระนาดเอก από τον χρήστη chat080222 μέσω pixabay.com

Η ιστορία είναι ευγενική παραχώρηση του: www.firstpeople.us

-----------------------

ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ

Ο Θρύλος των Πηγών Μανιτούς

Η φατρία των Όφεων, όπως και όλοι οι Ινδιάνοι, έχει κληρονομήσει θρύλους που αφηγούνται όλα τα φυσικά φαινόμενα μα και όλα τα υπερφυσικά που είναι πέρα από την κατανόησή τους.

Όπως είναι επόμενο, έχουν και τη δική τους θρυλική εκδοχή για τη δημιουργία των δυο πηγών στη μέση των κυνηγότοπών τους, μία με γλυκό και μία με πικρό νερό. Αυτή η ιστορία μας εξηγεί και τον λόγο που χωρίστηκαν οι φατρίες των Κομάντσι και των Όφεων. Λέει λοιπόν ο θρύλος:

Πριν εκατοντάδες χειμώνες, τα βαμβακοδάση του Μεγάλου Ποταμού ήταν ακόμη ψηλά όσο ένα βέλος και οι ερυθροί άνθρωποι, που κυνηγούσαν τους βίσονες στις πεδιάδες, μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Η πίπα της ειρήνης άναβε και ελευθέρωνε τον καπνό της όποτε δυο ομάδες κυνηγών συναντιόντουσαν στην ίδια πεδιάδα. Εκεί η γη και τα θηράματα δεν τελείωναν ποτέ και κανένας λαός δεν ξέθαβε το τσεκούρι επειδή ένας ξένος κυνηγός μπήκε στη γη τους, μα αντίθετα τον φόρτωναν να πάρει μαζί του ακόμη μεγαλύτερη ποικιλία κρεάτων και του έκαναν δώρο την πιο περίτεχνη πίπα για το ταξίδι του. Ο ξένος αυτός έφευγε πάντοτε χορτάτος από το χωριό.

Συνέβη μια φορά δυο κυνηγοί διαφορετικών λαών να συναντηθούν σ΄ ένα ρυάκι στο οποίο είχαν πάει και οι δυο να ξεδιψάσουν. Δεν ήταν παρά μια πηγούλα που ξεπηδούσε από έναν βράχο και κυλώντας στο πλάι του, κατέληγε στον ποταμό. Εκεί περίμεναν να ξαποστάσουν οι δυο κυνηγοί. Καθώς ο ένας έπινε από τα νερά της πηγής, που ήταν δροσερά και κρυστάλλινα και μέσα τους καθρεφτιζόταν όλο το περιβάλλον, ο άλλος, εξουθενωμένος από τη σκληρή δουλειά τού κυνηγού, σωριάστηκε χάμω και έχωσε το κεφάλι του κατευθείαν στον ποταμό.

Ο δεύτερος δεν είχε καταφέρει να πιάσει τίποτα όλη μέρα και, λίγο η κακιά του τύχη - λίγο το θέαμα των παχιών ελαφιών που εναπόθεσε ο άλλος κυνηγός πριν πάει για την πηγή, αισθάνθηκε να τον κυριεύει ζήλεια και κακία. Αντίθετα ο πρώτος, πριν να ξεδιψάσει ο ίδιος, έβαλε λίγο νερό στις χούφτες του, τις σήκωσε ψηλά προς τον ήλιο και άφησε το νερό να πέσει στο χώμα - μια προσφορά στο Μεγάλο Πνεύμα Μανιτού που του είχε χαρίσει μια καλή κυνηγετική μέρα και μια δροσερή πηγή όταν είχε διψάσει.

Βλέποντας το αυτό, ο άτυχος κυνηγός θυμήθηκε πως αυτός είχε αμελήσει να κάνει την ίδια προσφορά κι αυτό θέριεψε περισσότερο το αίσθημα της οργής και της ενόχλησης που ο ίδιος άφησε να φωλιάσουν στην καρδιά του. Το Κακό Πνεύμα τότε τρύπωσε στο σώμα του και άρχισε να ψάχνει κάποιον πενιχρό λόγο για να ξεκινήσει καυγά με τον τυχερό κυνηγό που βρισκόταν απέναντι του:

Γιατί ένας ξένος, ρώτησε ο άτυχος κυνηγός και σηκώθηκε όρθιος, να πίνει κατευθείαν από την πηγή ενώ κάποιος, στον οποίον αυτή ανήκει, να αρκείται να πίνει από το νερό της που ρέει;

Το Μεγάλο Πνεύμα Μανιτού είναι αυτό που βάζει το δροσερό νερό στην πηγή, απάντησε ο άλλος κυνηγός, για να πίνουν τα παιδιά του το αγνό της νερό. Το τρεχούμενο νερό είναι για τα θηρία που περπατούν στις πεδιάδες. Ο Αου-Σα-Κουά είναι αρχηγός των Σοσόνι και πίνει από την πηγή.

Μα οι Σοσόνι δεν είναι παρά φυλή των Κομάντσι, είπε πάλι ο άτυχος κυνηγός. Ο Ουακό-Μις είναι ο αρχηγός όλων των φατριών. Πώς τολμά ένας Σοσόνι να πίνει καλύτερα από αυτόν;

Μα ο Μανιτού το έχει πει. Οι Σοσόνι πίνουν από την πηγή ενώ οι άλλοι λαοί από το νερό που ρέει στα λιβάδια. Ο Αου-Σα-Κουά είναι ο αρχηγός του λαού του και οι Κομάντσι αδέρφια του. Ας πίνουν και οι δυο από το ίδιο νερό.

Οι Σοσόνι υπακούουν τους Κομάντσι. Ο Ουακό-Μις είναι αυτός που οδηγεί ολόκληρο τον λαό στον πόλεμο. Ο Ουακό-Μις είναι ο αρχηγός των Σοσόνι όπως είναι και αρχηγός του δικού του λαού.

Ο Ουακό-Μις λέει ψέματα, η γλώσσα του είναι διχαλωτή σαν κροταλία και η καρδιά του μαύρη σαν του Μίσο-Τούνγκα, του Κακού Πνεύματος. Όταν ο Μανιτού έκανε τα παιδιά του, τι κι αν ήταν Σοσόνι ή Κομάντσι, Αράπαχο, Σίαν ή Παΐνε, έδωσε σε όλους βίσονες να φάνε και καθαρό νερό της πηγής να ξεδιψάσουν. Δεν είπε στον έναν να πίνει εδώ και στον άλλο εκεί. Την κρυστάλλινη πηγή την έδωσε σε όλους για να πίνουν.

Ακούγοντάς τα αυτά ο Ουασκό-Μις φούντωσε από οργή. Μα η δειλή του καρδιά τον απέτρεψε από το να ξεκινήσει μάχη με τον ήρεμο Σοσόνι. Μιας και οι ερυθρόδερμοι δεν συνηθίζουν να μιλούν και πολύ, ο Σοσόνι δίψασε και έσκυψε να πιει άλλη μια φορά από την πηγή. Ο πολεμιστής Κομάντσι τότε όρμησε στον γονατιστό κυνηγό και με όλη του τη δύναμη βύθισε το κεφάλι του στο κινούμενο νερό. Το κράτησε εκεί ώσπου το θύμα του δεν αντιστεκόταν πια, τα σφιχτά του άκρα χαλάρωσαν και κατέρρευσε μπροστά στην πηγή, πνιγμένος και νεκρός.

Ο δολοφόνος στάθηκε πάνω από το πτώμα και, πριν προλάβει να καταλάβει καλά-καλά τι είχε κάνει, εκεί που μέχρι πριν λίγο βασίλευαν η εκδίκηση και το μίσος τώρα ήρθαν οι τύψεις και η μετάνοια. Με τις παλάμες του κολημμένες στο μέτωπό του έμεινε να κοιτάει με φρίκη το θύμα του, που βρισκόταν ακόμα με το κεφάλι μέσα στο νερό. Ασυναίσθητα ο Κομάντσι έσυρε τη σορό λίγα βήματα μακριά από το νερό και μόλις το κεφάλι του νεκρού Ινδιάνου βγήκε από το νερό, είδε κάτι που τον τάραξε αρκετά. Φυσσαλίδες άρχισαν να βγαίνουν από τον πάτο της πηγής και να βγαίνουν στην επιφάνεια όπου κι έσκαγαν αφήνοντας πίσω τους σφυρικτά ένα αέριο.

Ένα ημιδιάφανο νέφος σηκώθηκε από το νερό που σιγά-σιγά διαλύθηκε για να παρουσιάσει μπροστά στα έντρομα μάτια του δολοφόνου τη φιγούρα ενός ηλικιωμένου Ινδιάνου. Τα μακριά κατάλευκα μαλλιά του και το πυκνό του γένι έτρεμαν απαλά σ΄ έναν άνεμο που πήγαζε από το στήθος του. Πάνω του ζωγραφισμένο ήταν το γνωστό τοτέμ του τρανού Ουάου-κάου-αγκά, του πατέρα των Κομάντσι και των Σοσόνι, την ιστορία του οποίου πέρασαν οι λαοί από γενιά σε γενιά με ιερογλυφικά, εξιστορώντας τις καλές και γενναίες πράξεις αυτού του πολεμιστή όταν βρισκόταν στη Γη.

Ο γέρος τέντωσε το χέρι του κρατώντας ένα πολεμικό ρόπαλο και είπε στον δολοφόνο: “Καταραμένε του λαού μου! Τούτη τη μέρα έκοψες τον δεσμό μεταξύ των πιο δυνατών λαών του κόσμου και το αίμα του γενναίου Σοσόνι κραυγάζει στον Μεγάλο Μανιτού για εκδίκηση! Ας κυλά το νερό από εδώ και μπρος σάπιο και πικρό στους λαιμούς της φυλής σου”.

Λέγοντας αυτό, η φιγούρα άρχισε να στροβιλίζει το πολεμικό ρόπαλο από κόκκαλο τάρανδου πάνω από το κεφάλι του Κομάντσι και ξαφνικά με μια κίνηση το κατέβασε στο κεφάλι του. Εκείνος έπεσε μέσα στην πηγή, η οποία μέχρι και σήμερα παραμένει τόσο σάπια και δύσοσμη που, όσο κι αν διψάει κάποιος, δεν μπορεί να πιει το νερό της.

Ο καλός Ουάου-κάου-αγκά όμως, θέλοντας να αφήσει πίσω κάτι στη μνήμη του πολεμιστή Σοσόνι που ήταν ήδη τιμημένος στη φυλή του για την καλή του καρδιά και το θάρρος του, χτύπησε με το ίδιο ρόπαλο έναν βράχο που σχεδόν κρεμόταν πάνω από το ρυάκι και που δεν είχε δει τίποτα από όσα είχαν συμβεί εκεί. Ευθύς ο βράχος έκανε μια στρογγυλή τρύπα από την οποία άρχισε να τρέχει άφθονο, αφρίζον νερό που και στον πιο ξεδιψασμένο οδοιπόρο θα φανεί σαν μέλι.

Έτσι παραμένουν μέχρι και σήμερα οι δυο πηγές, ένα αιώνιο ενθύμιο του φόνου του σοφού Σοσόνι και της αυστηρής δικαιοσύνης του καλού Ουάου-κάου-αγκά. Χωρισμένοι για πάντα παραμένουν και οι Κομάντσι με τους Σοσόνι, παρόλο που ακολούθησε ένας πολυετής πόλεμος ανάμεσά τους, που κόστισε τη ζωή σε πολλούς Κομάντσι ως αντίποινα για τον θάνατο του αρχηγού Σοσόνι.

Οι λευκοί κυνηγοί λένε πως οι διάφορες πηγές που βρίσκονται διάσπαρτες στα Βραχώδη Όρη είναι τα σημεία απ’ όπου η Σατανική του μεγαλειότητα βγαίνει από την κουζίνα του για να ανασάνει λίγο στον κόσμο. Λένε πως ανάλογα με το τι μαγειρεύει αυτός εκεί κάτω, τέτοια γεύση θα έχει και η πηγή.

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.