Ένα παιδί μετράει Τ άστρα -Μενέλαος Λουντέμης / Γράφει η Γιούλη Βασιλείου
Σήμερα θα γνωρίσουμε το παιδί που κατάφερε να μετρήσει...τα άστρα!
Ο Μενέλαος Λουντέμης (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Δημήτρη Βαλασιάδη), ο συγγραφέας του αγαπημένου βιβλίου :"ένα παιδί μετράει τα άστρα", υπήρξε πολυγραφότατος. Πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία, έκανε από μικρός πολλές και διάφορες δουλειές, προκειμένου να επιβιώσει. Ανέπτυξε πολιτική δράση και για αυτήν ακριβώς τη δράση του, απεβλήθη από όλα τα Γυμνάσια της χώρας.
Η γραφή του είναι βιωματική. Και για την εποχή μας, μάλλον αρκετά συναισθηματική.
Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι δεν τον ενδιέφερε να κάνει αυτό που λέμε Τέχνη. Απλά, να καταδείξει την κοινωνική ανισότητα και αδικία, γράφοντας μέσα από την καρδιά του.
Όπως ο ήρωάς του, ο Μέλιος:
Ο Μέλιος είναι ένα φτωχό, φιλάσθενο, ορφανό παιδί, που φυλάει πρόβατα, αλλά θέλει να μάθει γράμματα. Με τη βοήθεια του δασκάλου του χωριού, τελειώνει το δημοτικό. Πηγαίνει στην πόλη, για να γραφτεί στο Γυμνάσιο. Εκεί, γνωρίζει έναν καλό γεράκο, τον μπάρμπα- Ανέστη, ο οποίος θα του σταθεί σαν πραγματικός παππούς του.
Ο γυμνασιάρχης φέρνει αντιρρήσεις για την εγγραφή, γιατί δεν έχει αποφοιτήσει από το δημοτικό κανονικά. Τελικά, γράφεται, χάρη στη μεσολάβηση του καθηγητή, του κ.Σκαμβουρά, που εντυπωσιάζεται από τον χαρακτήρα του Μέλιου.
Ο Μέλιος φοιτά στην α γυμνασίου και είναι από τους πρώτους μαθητές. Κάνει παρέα με τον Σταμίρη, ένα πλουσιόπαιδο, του οποίου η μικρή αδελφή, η Αγράμπελη, χωρίς να γνωρίζει τον Μέλιο, δηλώνει ότι, όταν μεγαλώσει, θα τον παντρευτεί!
Ο Μέλιος δεν θέλει ούτε καν να ακούει για τη μικρή ονειροπαρμένη!
Ο Μέλιος αποφοιτά πρώτος.
Στη β γυμνασίου, ο Σταμίρης αρχίζει να κάνει παρέα με αλλά πλουσιόπαιδα.
Παράλληλα, η γυναίκα του μπάρμπα- Ανέστη, δείχνει καθαρά πως δεν τον θέλει σπίτι της.
Ο Μέλιος τότε καταφεύγει στον Μπίθρο, τον καλοκάγαθο γύφτο, που είχε πρωτογνωρίσει, όταν έφθασε στην πόλη.
Ο μπαρμπά- Ανέστης τού πληρώνει κρυφά ένα καμαράκι. Όμως, η Ουράνα, η ιδιοκτήτρια, είναι κακιά, και δεν προσέχει το παιδί.
Ο Μέλιος αρρωσταίνει. Κατά τη διάρκεια της αρρώστιας του, γράφει ιστορίες. Πολύ αργότερα, τις πουλά σε έναν παράξενο κύριο...που δεν θα ξαναδεί ποτέ στη ζωή του.
Όταν συνέρχεται, επιστρέφει στο σχολείο, αλλά ...λόγω απουσιών έχει μείνει στην ίδια τάξη. Και, εάν έχει αντίρρηση, πληροφορείται από τον Γυμνασιάρχη, να παρουσιαστεί με τον κηδεμόνα του.
Είναι γνωστό ότι ο Μέλιος είναι ορφανός. Έτσι, ο Μέλιος παραδίδει το τετράδιό του.
Για να υπενθυμίζει αυτό το τετράδιο στον Γυμνασιάρχη, ότι κάποτε έδιωξε ένα ορφανό, φτωχό και φιλάσθενο παιδί, που απλά ήθελε να μάθει γράμματα!
Ο Μέλιος αποφασίζει να φύγει και από την πόλη. Αποχαιρετά τον Μπίθρο, τον επιστάτη του σχολείου, και τον κ.Σκαμβουρά. Τον πληγώνει, όμως, το ότι δεν έχει νοιαστεί για αυτόν, ο μπάρμπα- Ανέστης!
Τότε, ο επιστάτης του σχολείου, τον πηγαίνει στο νεκροταφείο.
Εκεί βρίσκεται ο καλός του παππούς. Και εκεί, ο Μέλιος γράφει το πιο μεγάλο και το πιο πικρό παραμύθι της ζωής του. Και μετρά τα αστέρια...
Δύο χρόνια μετά, επιστρέφει. Έχει διαβάσει αμέτρητα βιβλία, έχει δυναμώσει, και γράφεται στη γ γυμνασίου. Συναντά την Αγράμπελη και την ερωτεύεται..
Γράφει μια καταπληκτική έκθεση για το ποτάμι. Μιλάει αλληγορικά για την απονιά και την κακία του κόσμου. Ενώ η έκθεση προξενεί τον θαυμασμό των περισσοτέρων, ο Γυμνασιάρχης εξοργίζεται, γιατί είναι γραμμένη στη δημοτική, και όχι στην καθαρεύουσα!
Ευτυχώς, ο επιθεωρητής του σχολείου παρεμβαίνει, και ο Μέλιος γλυτώνει την αποβολή.
Χωρίς κακία, χωρίς απονιά...
