podlist.gr

Παιδί της Θέτιδας, μαθητής του Χείρωνα, βασιλιάς δίχως υποταγή, ήρωας με εσωτερική ηθική.

Τον βλέπεις να σφάζει, να τρέχει, να φωνάζει και νομίζεις πως είναι φτιαγμένος από ατσάλι. Όμως ο Αχιλλέας είναι πιο σύνθετος κι απ’ τα έπη που τον εξυμνούν. Μέσα του υπάρχει ένα παιδί, ένας βασιλιάς, ένας φίλος, ένας άνδρας με αρχές και μια πληγή που τον στοιχειώνει από πριν ακόμη πατήσει το χώμα της Τροίας. Ας γυρίσουμε πίσω. Όχι στα πεδία της μάχης, αλλά εκεί όπου γεννήθηκε ο μύθος: στην καρδιά του ανθρώπου.

Παιδί της Θέτιδας και του Πηλέα – Ημίθεος και όμως τρυφερός

Ο πατέρας του, ο βασιλιάς Πηλέας. Η μητέρα του, η θαλάσσια θεά Θέτιδα. Από μικρός ο Αχιλλέας ήταν διαφορετικός. Δεν ανήκε πλήρως στον κόσμο των ανθρώπων. Ούτε όμως έγινε θεός. Η Θέτιδα προσπάθησε να τον κάνει αθάνατο: τον βούτηξε στα νερά της Στύγας κι άφησε τη φτέρνα απ’ όπου τον κρατούσε. Ή μήπως, λέει ένας άλλος μύθος, τον έκαιγε κάθε βράδυ στη φωτιά για να κάψει την ανθρώπινη πλευρά του; Και τελικά ο Πηλέας τη σταμάτησε κι εκείνη, πληγωμένη, τον άφησε και βυθίστηκε στη θάλασσα.

Έτσι γεννήθηκε ο ήρωας με το μισό βλέμμα στη γη και το άλλο μισό στο υπερβατικό. Δισυπόστατος άνθρωπος και θεός, άνδρας και παιδί, σκληρός πολεμιστής αλλά και σοφός με γνώσεις και ήθος.

Ο Χείρων – Ο πρώτος του δάσκαλος

Στη σπηλιά του Χείρωνα, του σοφού Κένταυρου, ο Αχιλλέας έμαθε όχι μόνο να πολεμά, αλλά να σκέφτεται, να γιατρεύει, να τραγουδά, να ζυγίζει το δίκαιο. Ο Χείρων δεν ήταν δάσκαλος των όπλων, ήταν δάσκαλος του μέτρου. Και γι’ αυτό ο Αχιλλέας δεν έγινε ποτέ θηρίο. Έγινε άνθρωπος που προσπαθούσε να κρατήσει το θηρίο μέσα του με χαλινάρι. Ένας δυνατός ηνίοχος που κρατούσε γερά τα δυο «άλογα» της άμαξας του: τον φωτεινό και τον σκοτεινό εαυτό του.

Ένας Βασιλιάς που Δεν Δεχόταν Διαταγές.

Μπορεί ο Αγαμέμνονας να ήταν αρχιστράτηγος, αλλά ο Αχιλλέας ήταν βασιλιάς των Μυρμιδόνων. Αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν υποτελής. Δεν είχε υποχρέωση να υπακούσει. Ήταν απροσκύνητος, περήφανος, ο λόγος του συμβόλαιο. Ο Αχιλλέας ήταν ένας βασιλιάς που δεν έπαιζε βρώμικα παιχνίδια εξουσίας και δεν έλεγε ψέματα όπως ο Αγαμέμνονας. Δεν αντιμετώπιζε τους ανθρώπους (ακόμα και την ίδια του την κόρη) σαν πιόνια για να πετύχουν τα σχέδια του. Ο Αγαμέμνονας πρόσβαλε τη θεά Άρτεμη γι’ αυτό και εκείνη απαίτησε να θυσιάσει την κόρη του. Αντίθετα ο Αχιλλέας, τιμούσε τους θεούς, την οικογένεια του, τους φίλους, τους συμπολεμιστές του, τις γυναίκες. Παρόλο που η μητέρα του τον έκρυψε στην αυλή του Λυκομήδη στη Σκύρο, μεταμφιεσμένο σε κορίτσι για να μην πάει στην Τροία και χάσει τη ζωή του όπως καλά ήξερε, η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Καταρχάς εκεί, στο παλάτι, έκανε ερωτικό δεσμό με τη Δηιδάμεια με αποτέλεσμα έναν γιο, τον Νεοπτόλεμο. Όταν αποφασίστηκε ο πόλεμος ο πανούργος Οδυσσέας, που αφότου έμαθε που κρυβόταν ο Αχιλλέας, έφτασε στη Σκύρο μαζί με τον παιδικό φίλο του Αχιλλέα, τον Πάτροκλο και τον δάσκαλο του, τον Φοίνικα. Μεταμφιεσμένος σε γυρολόγο με κοσμήματα και φορέματα πήγε στο παλάτι του Λυκομήδη και εκεί συνάντησε τον ίδιο, τις κόρες του και τον Αχιλλέα. Ο Οδυσσέας με άδεια του Λυκομήδη, άφησε τα κοσμήματα και τα φορέματα μπροστά στις βασιλοπούλες. Όμως ο Οδυσσέας είχε κρύψει και ένα σπαθί κάτω από τα φορέματα. Έτσι ενώ οι κοπέλες δοκίμαζαν τα φορέματα ο Αχιλλέας βρήκε το σπαθί το τράβηξε και έτσι ο Οδυσσέας κατάλαβε ποιος είναι. Μια άλλη εκδοχή λέει ότι τον εντοπίστηκε με τον ήχο μίας σάλπιγγας, όπου αντί να δειλιάσει ο νεαρός Αχιλλέας, άρπαξε ένα δόρυ ώστε να απωθήσει τους εισβολείς. Από εκεί και πέρα χρειάστηκε ελάχιστη πειθώ από τον Οδυσσέα, τον Πάτροκλο και τον Φοίνικα για να αποφασίσει να πάει στην Τροία. Ήταν πολύ δύσκολο ένας τέτοιος πολεμιστής να κρυφτεί όσο κι αν τον αγαπούσε η θεϊκή μητέρα του.

Στον πόλεμο της Τροίας ήρθε για τη δόξα, για το πεπρωμένο του, για το ιδανικό της ηρωικής ζωής. Προτίμησε να πεθάνει νέος, ηρωικά στη μάχη, να δοξαστεί παρά να πεθάνει γέρος και άσημος με μια βαρετή και ήσυχη ζωή. Ήταν φτιαγμένος από άλλο υλικό.