podlist.gr

Από τον λαό Ουασκό, μια γλυκιά και πικρή ιστορία για τη δημιουργία του Καταρράκτη Μαλτνόμα που χρειάστηκε αυτοθυσία.

-----------------------

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: Περιέχει αυτοκτονία

-----------------------

Επισκεφθείτε μας: www.karakaxa.org

Τίτλοι αρχής: กระต่ายเต้น ระนาดเอก από τον χρήστη chat080222 μέσω pixabay.com

Η ιστορία είναι ευγενική παραχώρηση του: www.firstpeople.us

-----------------------

ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ

Ένας Θρύλος για τον Καταρράχτη Μαλτνόμα

Πολλά χρόνια πριν, ο αρχηγός των Μαλτνόμα είχε μια νέα κι όμορφη κόρη. Της είχε ιδιαίτερη αδυναμία μιας και όλοι του οι γιοι είχαν πεθάνει σε μάχες και ο ίδιος ήταν πια ηλικιωμένος. Της διάλεξε σύζυγο πολύ προσεκτικά, έναν αρχηγό από το γειτονικό λαό Κλάτσοπ. Στο γαμήλιο τραπέζι κατέφτασαν λαοί από τον Βορρά και τον Νότο.

Το γλέντι κράτησε αρκετές μέρες. Έγιναν και αγώνες κολύμβησης και αγώνες κανό. Οργανώθηκαν ιπποδρομίες, διαγωνισμοί τοξοβολίας, χορού και φαγητού. Όλοι οι καλεσμένοι είχαν πολύ καλή διάθεση και η νύφη κι ο γαμπρός ήταν πολύ αγαπητοί στους λαούς τους.

Μα χωρίς καμιά προειδοποίηση, αυτή η χαρά μετατράπηκε σε θρήνο. Μια αρρώστια χτύπησε το χωριό. Τα παιδιά και οι νεότεροι ήταν τα πρώτα θύματα της, ακόμα και οι πιο δυνατοί νέοι άνδρες αρρώσταιναν και πέθαιναν σε μία μόλις μέρα. Τα κλάματα των γυναικών ακούγονταν σε όλο το χωριό των Μαλτνόμα και στις γύρω κατασκηνώσεις των καλεσμένων τους: “Το Μεγάλο Πνεύμα έχει θυμώσει μαζί μας”, είπαν οι άνθρωπο μεταξύ τους. Ο αρχηγός κάλεσε σε συμβούλιο τους γέρους και τους καλύτερους πολεμιστές του και τους ρώτησε με σοβαρό ύφος: “Τι μπορούμε να κάνουμε για να κατευνάσουμε το Μεγάλο Πνεύμα;”.

Μα μόνο σιωπή ακολούθησε αυτή του την ερώτηση. Ένας από τους γηραιότερους θεραπευτές σηκώθηκε τότε και είπε: “Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αφού το Μεγάλο Πνεύμα θέλει να πεθάνουμε τότε κι εμείς πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον επερχόμενο θάνατό μας με ανδρεία. Εμείς οι Μαλτνόμα φημιζόμαστε για την ανδρεία μας άλλωστε”.

Όλα τα μέλη του συμβουλίου κούνησαν καταφατικά κεφάλι δείχνοντας ότι συμφωνούν. Όλοι εκτός από έναν, τον γηραιότερο όλων των θεραπευτών. Δεν είχε πάει στο γλέντι και δεν είχε λάβει μέρος στους αγώνες, μα σαν τον φώναξε ο αρχηγός του κατέβηκε αμέσως από το βουνό που ζούσε. Σηκώθηκε όρθιος, στηριζόμενος στη μαγκούρα του, και απευθύνθηκε στο συμβούλιο με φωνή σιγανή κι αδύναμη: “Είμαι πολύ γέρος φίλοι μου, έχω ζήσει πολύ, πολύ καιρό. Θα σας εξηγήσω και γιατί θέλω να μοιραστώ μαζί σας όσα μου είπε κάποτε ο πατέρας μου. Ήταν κι αυτός μέγας θεραπευτής των Μαλτνόμα πριν πολλά καλοκαίρια και πριν πολλά χιόνια. Όταν πια είχε γεράσει, μου είπε ότι, σαν θα γερνούσα κι εγώ, το Μεγάλο Πνεύμα θα έστελνε στον λαό μια αρρώστια. Όλοι θα πέθαιναν, μου είπε, εκτός κι αν γινόταν μια μεγάλη θυσία στο Μεγάλο Πνεύμα. Μια αγνή και αθώα κόρη του λαού, μια κόρη αρχηγού θα έπρεπε με τη θέλησή της να θυσιαστεί για τον λαό της. Πρέπει να πάει μόνη της στον γκρεμό πάνω από το Μεγάλο Ποτάμι και να ριχτεί στα βράχια από κάτω. Αν το κάνει αυτό, τότε η αρρώστια θα φύγει από τον λαό μας”. Έκανε μια παύση και συνέχισε: “Τελείωσα τα λόγια μου, είπα το μυστικό του πατέρα μου και τώρα μπορώ να πεθάνω ήσυχος”.

Πλήρης σιγή επικράτησε καθώς ο γέρο-θεραπευτής έκατσε πάλι κάτω. Μετά από λίγο, ο αρχηγός σήκωσε το κεφάλι του: “Ας καλέσουμε να έρθουν οι κοπέλες που κάποτε οι πατέρες και οι παππούδες τους υπήρξαν αρχηγοί”.

Σύντομα, μπροστά στον αρχηγό στέκονταν καμιά ντουζίνα κοπέλες, ανάμεσά τους και η αγαπημένη του κόρη. Ο αρχηγός τούς είπε ό,τι είχε πει πρωτύτερα ο γεροθεραπευτής: “Είμαι σίγουρος πως τα λόγια του είναι αληθινά”, πρόσθεσε. Έπειτα γύρισε προς όλους τους θεραπευτές και προς όλους τους πολεμιστές του και ανακοίνωσε: “Πείτε στο λαό μας πως θα πεθάνουμε με ανδρεία. Δεν μπορώ να ζητήσω από καμιά κοπέλα να θυσιαστεί. Το συμβούλιό μας τελείωσε”.

Η αρρώστια έμεινε στο χωριό και πολλοί ακόμη άνθρωποι πέθαναν. Η κόρη του αρχηγού αναρωτήθηκε πολλές φορές αν θα ήταν σωστό να θυσιαστεί εκείνη για να ζήσει ο λαός της, μα ήταν νέα, αγαπούσε πολύ τον νέο της άνδρα και ήθελε να ζήσει.

Μερικές μέρες αργότερα, είδε την αρρώστια και στο πρόσωπο του αγαπημένου της και τότε κατάλαβε με βεβαιότητα τι έπρεπε να κάνει. Του δρόσισε το πρόσωπο όπως μπορούσε, τον τάισε και τον φρόντισε και πριν φύγει άφησε δίπλα του μια σκάφη με φρέσκο νερό. Χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν και προσέχοντας να μη φανεί, έφυγε από το χωριό.

Όλη την επόμενη μέρα και όλη την επόμενη νύχτα περπάτησε ακολουθώντας το μονοπάτι που οδηγούσε στο Μεγάλο Ποτάμι. Το δείλι, έφτασε και στην άκρη του γκρεμού. Στάθηκε εκεί σιωπηλή για κάποιες στιγμές κοιτάζοντας κάτω το νερό και τα κοφτερά βράχια. Έπειτα σήκωσε τα μάτια και τα χέρια της προς τον ουρανό. Έτσι είπε δυνατά στο Μεγάλο Πνεύμα: “Είσαι θυμωμένος με τον λαό μου. Θα διώξεις την αρρώστια αν σου δώσω τη ζωή μου; Μόνο αγάπη, ειρήνη και αρετή έχω στην καρδιά μου. Αν δέχεσαι εμένα για θυσία, δώσε μου ένα σημάδι στον ουρανό και διαβεβαίωσέ με ότι ο θάνατος μου δεν θα πάει χαμένος, πως θα σωθεί ο λαός μου”.

Τότε, είδε το φεγγάρι να βγαίνει πίσω από τα δέντρα πέρα από τον ποταμό. Ήξερε πως αυτό ήταν το σημάδι. Έκλεισε τα μάτια και πήδηξε στο κενό.

Το επόμενο πρωί όλοι όσοι περίμεναν να πεθάνουν εκείνη την ημέρα σηκώθηκαν από τα κρεβάτια τους και είχαν γίνει εντελώς καλά, ήταν τώρα γεροί και δυνατοί. Χάρηκαν πάρα πολύ και ο ήχος του γέλιου αντήχησε και πάλι στο χωριό των Μαλτνόμα και στις κατασκηνώσεις τριγύρω.

Κάποιος τότε ρώτησε: “Τι έκανε την αρρώστια να φύγει; Μήπως κάποια από τις κοπέλες…;” και ο αρχηγός κάλεσε μπροστά του όλες όσες είχαν πατέρα ή παππού αρχηγό. Αυτή τη φορά κάποια έλειπε.

Ο νεαρός πολεμιστής Κλάτσοπ τότε άρχισε να βαδίζει γρήγορα στο μονοπάτι που οδηγούσε στο Μεγάλο Ποτάμι, ακολουθούμενος κι από άλλους ανθρώπους. Στα βράχια στο τέλος του γκρεμού είδαν την αγαπημένη τους κόρη. Την πήραν και την έθαψαν.

Ο πατέρας της τότε προσευχήθηκε στο Μεγάλο Πνεύμα: “Δώσε μας κάποιο σημάδι ότι το πνεύμα της κόρης μου βρίσκεται στη χώρα των πνευμάτων”. Σχεδόν αμέσως όλοι άκουσαν τον ήχο του νερού να έρχεται από ψηλά. Γύρισαν και κοίταξαν κατά τον γκρεμό. ‘Ενας μεγάλος όγκος νερού, καθαρού και ασημένιου άρχισε τότε να πέφτει με θόρυβο από τον βράχο. Έγινε δροσερή ομίχλη και έπεσε στα πόδια τους. Η ροή του νερού έπειτα θέριεψε μέχρι που έγινε σωστός καταρράκτης.

Πολλά καλοκαίρια τώρα το νερό πέφτει από τον βράχο. Πότε πότε έρχεται και το πνεύμα της θαρραλέας και καλής κόρης να δει τον καταρράκτη. Ντυμένη στα λευκά, στέκεται ανάμεσα στα δέντρα στη μια άκρη του Καταρράκτη Μαλτνόμα. Από εκεί αγναντεύει το μέρος όπου έκανε τη μεγάλη της θυσία κι έσωσε τη ζωή του αγαπημένου της και όλου του λαού της.

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.