podlist.gr

Φτάσαμε και στους Νάβαχο. Θα μάθουμε για την προέλευση των χορών τους και για έναν άνθρωπο που ταξίδεψε μαζί με τους θεούς. Ένα ιδιαίτερο παιδί που πάντα είχε ένα χάρισμα.

-----------------------

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: Δεν περιέχει ευαίσθητο υλικό

-----------------------

Επισκεφθείτε μας: www.karakaxa.org

Τίτλοι αρχής: กระต่ายเต้น ระนาดเอก από τον χρήστη chat080222 μέσω pixabay.com

Η ιστορία είναι ευγενική παραχώρηση του: www.firstpeople.us

-----------------------

ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ

Το Αγόρι που Έγινε Θεός

Οι Τολτσίνι, φυλή των Ναβάχο, ζούσαν κάποτε στα Άγρια Βουνά. Ένας από αυτούς συνήθιζε να κάνει μεγάλους περιπάτους προς την ενδοχώρα. Οι αδερφοί του, τον είχαν για τρελό. Την πρώτη φορά που γύρισε από τον μακρύ του περίπατο, έφερε μαζί του ένα κλαδί πεύκου. Τη δεύτερη φορά ένα καλαμπόκι. Κάθε φορά που επέστρεφε, είχε μαζί του και κάτι διαφορετικό και πάντα μια νέα παράξενη ιστορία να διηγηθεί. Έλεγαν οι αδερφοί του: “Τρελός είναι και δεν ξέρει τι λέει”.

Ήρθε και ο καιρός που οι Τολτσίνι άφησαν πίσω τους τα Άγρια Βουνά και εγκαταστάθηκαν για μια φορά ακόμα στους ανατολικούς πρόποδες του βουνού Σαν Ματέο. Εκεί δεν είχαν τίποτε άλλο να φάνε παρά χορτάρι. Ο μεγαλύτερος αδερφός είπε: “Ας πάμε για κυνήγι”, αλλά γύρισε αμέσως και είπε στον μικρότερό τους να μην το κουνήσει από τον καταυλισμό. Πέρασαν πέντε μέρες και πέντε νύχτες χωρίς να φανούν οι άνδρες και τότε μόνο κίνησε ο μικρότερος να τους βρει.

Αφού είχε ταξιδέψει μία ολόκληρη μέρα είπε να κατασκηνώσει για να περάσει το βράδυ του στον πάτο ενός φαραγγιού, σε μια εσοχή σαν σπηλιά που σχημάτιζαν τα βράχια. Παρόλο που τριγύρω υπήρχε άφθονο χιόνι, δεν υπήρχε καθόλου νερό οπότε ο μικρός ο αδερφός άναψε μια φωτιά και ζέστανε μια πέτρα, ενώ παράλληλα έσκαψε και μια τρύπα στο έδαφος. Η ζεστή πέτρα έκανε το χιόνι να λιώσει και έτσι είχε νερό να πιει. Τότε ξάφνου άκουσε έναν θόρυβο έξω, σαν να περνούσαν άνθρωποι.

Βγήκε έξω να δει τι συνέβαινε και μπροστά του είδε πολλά κοράκια να πηγαινοέρχονται σε ολόκληρο το φαράγγι. Το φαράγγι βλέπετε, ήταν το σπίτι των Κορακιών μα και άλλων φτερωτών πλασμάτων, όπως του δασοκόκορα. Είδε τις πολλές φωτιές που είχαν φτιάξει τα Κοράκια στις πλαγιές του φαραγγιού. Δυο κοράκια πέταξαν μέχρι κάτω και ο νεαρός άκουσε προσεκτικά τι είχαν να του πουν.

Τα δυο κοράκια είπαν: “Κάποιος λέει, κάποιος λέει”. Μα ο νεαρός δεν κατάλαβε τι ήθελαν να πουν με αυτό. Τότε ένα κοράκι από την απέναντι μεριά του φαραγγιού είπε: “Μα τι συμβαίνει; Πες μας! Πες μας! Τι τρέχει;”. Και τα δυο κοντινά κοράκια απάντησαν: “Δυο από εμάς σκοτώθηκαν. Έτσι μας είπαν άλλοι δυο από εμάς”. Αυτοί οι δυο είχαν πει στα υπόλοιπα κοράκια πως δυο άνθρωποι είχαν βγει για κυνήγι και είχαν σκοτώσει δώδεκα ελάφια. Μια ομάδα Κοράκων τότε πήγαν να τα βρουν. Τα δυο κοράκια πρόσθεσαν τότε: “Δυο από αυτούς που πήγαν για τα ματωμένα ελάφια σκοτώθηκαν”.

Τα κοράκια στην απέναντι πλαγιά του φαραγγιού ρώτησαν τότε:

Ποιοι από εμάς σκοτώθηκαν;

Ένας δασοκόκορας που στεκόταν στο κέρατο του ελαφιού κι ένα κοράκι που στεκόταν στη ράχη του, απάντησαν τα δυο κοντινά κοράκια.

Δεν μας κάνει και τόση έκπληξη που σκοτώθηκαν. Σου το έχουμε πει τόσες φορές, άμα πας για σκοτωμένα ελάφια, να περιμένεις πως θα σκοτωθείς κι εσύ, είπαν τότε πάλι οι απέναντι.

Δεν θα ξανασχοληθούμε μαζί τους λοιπόν, είπαν τα δυο κοράκια. Πέθαναν και πάνε. Θα μιλήσουμε για πράγματα που έγιναν πολύ καιρό πριν.

Ο νεαρός παρέμεινε σιωπηλός και συνέχισε να ακούει προσεκτικά κάθε τι που λεγόταν. Μετά από λίγο τα κοράκια στην απέναντι μεριά του φαραγγιού άρχισαν να κάνουν σαματά και να χορεύουν. Είχαν πολλά τραγούδια να πουν και ο νεαρός δεν σταμάτησε λεπτό να ακούει. Μετά τους χορούς άναψαν μια πελώρια φωτιά η οποία κυκλώθηκε από σκοτεινές φιγούρες και ο νεαρός δεν ήταν σίγουρος αν ήταν άνθρωποι ή όχι. Ήταν σίγουρος όμως πως άκουσε τη φωνή του Χασγιέλτι. Τότε ήξερε πως η καρδιά του θα τα θυμόταν όλα, θα θυμόταν όλα τα λόγια των τραγουδιών που θα κρατούσαν όλη τη νύχτα. Είπε στον εαυτό του: “Θα ακούσω προσεκτικά μέχρι το ξημέρωμα”.

Τα Κοράκια όμως δεν έμειναν στην πλαγιά του φαραγγιού όπου είχαν βάλει τις φωτιές. Με τους χορούς τους διέσχισαν απ’ άκρη σ’ άκρη όλο το φαράγγι μέχρι το ξημέρωμα. Έπειτα, τα κοράκια και όλα τα υπόλοιπα πουλιά πέταξαν προς τη Δύση και άφησαν πίσω τους μόνο τις φωτιές και τους καπνούς.

Ο νεαρός συνέχισε τον δρόμο του μέχρι που πλησίασε την κατασκήνωση των αδερφών του. Εκείνοι τον είδαν να έρχεται από μακριά και είπαν μεταξύ τους: “Πάλι θα έχει ιστορίες να μας πει. Θα πει πως είδε κάτι που δεν έχει δει ποτέ κανείς”. Μα τότε παρενέβει ο κουνιάδος τού νεαρού, που ήταν κι αυτός εκεί, και τους είπε: “Αφήστε τον ήσυχο. Ναι, θα έρθει στην κατασκήνωση και θα μας τα πει όλα. Εγώ τον πιστεύω μιας και το βρίσκω πολύ δύσκολο να σκαρφίζεται τόσο περίπλοκες ιστορίες κάθε φορά”.

Η κατασκήνωση των ανδρών περιτριγυριζόταν από θάμνους πινόν και είχαν ήδη ανάψει στο κέντρο της μια μεγάλη φωτιά όπου έψηναν άφθονο κρέας. Σαν έφτασε και ο νεαρός ως εκεί πήγε αμέσως δίπλα στη φωτιά λέγοντας:

Κρυώνω πολύ.

Μα κάνει πολύ κρύο, απάντησε ο κουνιάδος. Όταν κατασκηνώνουμε μαζί ξέρεις, από το πρωί ξεκινάμε και λέμε ιστορίες ο ένας στον άλλο. Σειρά σου να μας πεις τη δική σου.

Εκεί που σταμάτησα χθες ήταν η χειρότερη κατασκήνωση που έχω δει, είπε ο νεαρός και τα αδέρφια του δεν του έδωσαν καμία σημασία, μα ο κουνιάδος τον άκουγε προσεκτικά. Δεν έχω ακούσει ποτέ μου τόσο θόρυβο!

Και συνέχισε να διηγείται τα γεγονότα της χθεσινής βραδιάς. Ο κουνιάδος του τον ρώτησε τι πλάσματα ήταν αυτά που έκαναν τον θόρυβο:

Δεν ξέρω, μου ήταν ξένοι. Χόρευαν όλο το βράδυ σε όλο το φαράγγι και τους άκουσα να λένε πως οι αδερφοί μου είχαν σκοτώσει δώδεκα ελάφια και ότι μετά σκότωσαν δυο από δαύτους που πήγαν να πάρουν λίγο από το αίμα του σκοτωμένου ελαφιού. Τους άκουσα να λένε πως αυτό ήταν αναμενόμενο, όποιος πάει σε τέτοια μέρη επόμενο είναι να σκοτωθεί.

Πόσα ελάφια είπες είχαν σκοτωθεί; ρώτησε τότε ο μεγαλύτερος αδερφός.

Δώδεκα.

Αν και ποτέ πριν δεν έχω πιστέψει τις ιστορίες σου, αυτή τη φορά σε πιστεύω. Μα πώς σου συμβαίνουν όλα αυτά τα παράξενα; Τι έχεις μέσα σου που σε φέρνει σε τέτοιες καταστάσεις;

Δεν γνωρίζω, απάντησε ο νεαρός. Απλά έρχονται στο μυαλό μου και μπροστά στα μάτια μου.

Μετά από λίγο ξεκίνησαν όλοι το ταξίδι της επιστροφής με όλο το κρέας που είχαν πιάσει και ο νεαρός τούς βοήθησε στη μεταφορά. Καθώς κατέβαιναν ένα οροπέδιο, έκατσαν για λίγο στην άκρη του να ξεκουραστούν. Στη βάση του οροπεδίου, οι αδερφοί είδαν τέσσερα βουνίσια πρόβατα και είπαν στον μικρό να σκοτώσει ένα. Ο νεαρός πήγε και κρύφτηκε πίσω από έναν θάμνο φασκόμηλου και μόλις τον πλησίασε ένα από τα πρόβατα σήκωσε το τόξο του και ετοιμάστηκε να ρίξει. Μα το χέρι του παρέλυσε και δεν μπόρεσε να το κουνήσει καθόλου. Το πρόβατο λοιπόν τον προσπέρασε.

Πήγε μετά και κρύφτηκε πίσω από μια συστάδα από γιούκα. Το πρόβατο βρισκόταν τώρα στα πέντε βήματα από αυτόν, μα σαν σήκωσε το τόξο του να του ρίξει, το χέρι του νεαρού πάλι κοκκάλωσε.

Ακολούθησε τα πρόβατα, τα προσπέρασε και κρύφτηκε πίσω από μια ανθισμένη σημύδα, σήκωσε το τόξο και τότε, όταν τον πέρασαν και τα τέσσερα πρόβατα, μεταμορφώθηκαν σε θεούς. Το πρώτο ήταν ο Χασγιέλτι, το δεύτερο ο Χοστγιόγον, το τρίτο η Ναασκίντι και το τέταρτο ο Χαντατσίσι. Ο νεαρός έπεσε λιπόθυμος στο έδαφος. Οι τέσσερις θεοί στάθηκαν από πάνω του σε τέσσερις μεριές κρατώντας ο καθένας τους από ένα ραβδί με κουδούνια.

Ζωγράφισαν με το ραβδί τους στην άμμο τη φιγούρα ενός ανθρώπου και έκαναν γραμμές εκεί που ήταν τα πόδια και τα χέρια του. Ο νεαρός τότε συνήλθε και οι τέσσερις θεοί μεταμορφώθηκαν πάλι σε πρόβατα. Του είπαν: “Γιατί πήγες να μας ρίξεις; Είσαι κι εσύ ένας από εμάς” και ο νεαρός μεταμορφώθηκε κι αυτός σε πρόβατο. “Θα γίνει ένας χορός πέρα στον Βορρά, πέρα κι από το Βουνό Ούτε. Θέλουμε να έρθεις μαζί μας, θα σε ντύσουμε σαν εμάς και θα σε μάθουμε να χορεύεις. Μετά θα γυρίσουμε όλον τον κόσμο”.

Στο μεταξύ, οι αδερφοί που κοιτούσαν από την κορυφή του οροπεδίου, δεν μπορούσαν να διακρίνουν τι γινόταν. Είδαν τον αδερφό τους να κείτεται στο έδαφος, μα σαν πλησίασαν είχε εξαφανιστεί. Άρχισαν τότε να κλαίνε και να λένε: “Τόσο καιρό δεν τον πιστεύαμε και τώρα έφυγε με τα πρόβατα”. Προσπάθησαν να βρουν τα πρόβατα, αλλά μάταια. Είπαν: “Αν τον είχαμε πιστέψει δεν θα είχε φύγει! Ίσως μια μέρα να τον ξαναδούμε…”.

Στον μεγάλο χορό τα πέντε πρόβατα βρήκαν άλλους επτά. Έτσι συμπλήρωσαν τη δωδεκάδα τους. Ταξίδεψαν σε όλον τον κόσμο. Όπου κι αν πήγαιναν έβλεπαν τους χορούς και τα τραγούδια όλων των ανθρώπων. Τότε οι έντεκα συζήτησαν και αποφάσισαν: “Δεν έχει νόημα να κρατήσουμε άλλο τον νεαρό μαζί μας, ό,τι είχε να μάθει το έμαθε. Καιρός να πάει πίσω στη φυλή του και να μάθει στους υπόλοιπους τους τρόπους μας”.

Ο νεαρός επέστρεψε στη φυλή του και είπε στους ανθρώπους να φτιάξουν μάσκες που θα εκπροσωπούν τους θεούς αυτούς. Έμαθε στους συντρόφους του πώς να χορεύουν δώδεκα, έξι θεοί και έξι θεές με τον Χασγιέλτι μπροστά.

Έτσι ο νεαρός γύρισε πίσω στους αδερφούς του κουβαλώντας μαζί του τραγούδια, θεραπείες και κάθε λογής ρουχισμό.

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.