Ευρώπη, Η αρπαγή, το ταξίδι, η γέννηση των βασιλέων
Αν η Ταϋγέτη αντιπροσωπεύει τη γη, η Ευρώπη ανήκει στο υγρό στοιχείο, το κύμα που μεταφέρει το θείο προς τα νέα πεπρωμένα.
Ήταν μια βασιλοπούλα της Φοινίκης, κόρη του Αγήνορα. Μια μέρα, μαζεύοντας λουλούδια στην ακροθαλασσιά, είδε έναν ήρεμο, λευκό ταύρο να την πλησιάζει. Τόσο γλυκός ήταν στην όψη, τόσο γαλήνια η μορφή του, που τον πλησίασε, τον χάιδεψε και στο τέλος ανέβηκε στην πλάτη του. Ήταν, φυσικά, ο Δίας μεταμορφωμένος. Κι εκείνος, τη στιγμή που ένιωσε το βάρος της πάνω του, όρμησε στα κύματα και διέσχισε τη Μεσόγειο ώσπου να φτάσει στην Κρήτη.
Εκεί, ο έρωτάς τους ευδοκίμησε και έφερε στον κόσμο τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα – τρεις από τους πιο σοφούς, δίκαιους και τραγικούς ήρωες της ελληνικής μυθολογίας. Ο Μίνωας έγινε βασιλιάς και νομοθέτης, βαθύτατα συνδεδεμένος με τον πολιτισμό της Μινωικής Κρήτης. Ο Δίας, αφού χάρηκε την ένωση, φρόντισε η Ευρώπη να παντρευτεί τον Αστέριο, βασιλιά της Κρήτης, εξασφαλίζοντας θέση και τιμή για εκείνη, ακόμη και μετά την απομάκρυνσή του.
Ο συμβολισμός της αρπαγής της Ευρώπης είναι πολυστρωματικός: είναι το πέρασμα του θεϊκού στοιχείου από την Ανατολή στη Δύση, η απαρχή της σύνδεσης Ανατολικών και Ελληνικών λαών, αλλά και η θεμελίωση της Ευρώπης – της ηπείρου που σήμερα φέρει το όνομά της. Είναι επίσης η γυναικεία μύηση: η Ευρώπη, κόρη, αρπάζεται από τη μοίρα, μεταφέρεται σε νέα γη, γίνεται μητέρα, θεμελιώτρια. Το ταξίδι της δεν είναι απλώς ερωτικό — είναι πολιτισμικό και υπαρξιακό.
Η Ευρώπη είναι ο πυρήνας ενός μύθου, πολιτισμού και γυναικείας υπαρξιακής περιπλάνησης. Δεν είναι ένας έρωτας της σειράς. Είναι ένας κοσμογονικός έρωτας, ένα ταξίδι που γέννησε ήπειρο, βασιλείς, πολιτισμούς. Και μια γυναίκα που αρπάχτηκε — ναι — αλλά όχι για να υποταχθεί. Για να μεταμορφωθεί. Ευρώπη, σημαίνει «αυτή που έχει ευρύ βλέμμα», πλατιά όψη, όραση μακριά. Δεν ήξερε ακόμη τι βάρος κουβαλούσε το όνομά της. Δεν ήξερε πως, με ένα άγγιγμα, θα έμπαινε στην αιωνιότητα.
Ο έρωτας που πέρασε θάλασσες
Ο Δίας, θεός των θεών, δεν ερωτεύτηκε απλώς. Διάλεξε. Την Ευρώπη. Όχι επειδή ήταν απλώς όμορφη. Αλλά γιατί έπρεπε να περάσει από την Ανατολή στη Δύση κάτι ανώτερο, κάτι δυνατότερο. Ο ίδιος μεταμορφώθηκε για να την πλησιάσει — και να την πάρει εκεί όπου την περίμενε το πεπρωμένο της. Στην Κρήτη, η Ευρώπη γέννησε τον Νόμο, τη Δικαιοσύνη, τον Ηρωισμό. Και για να της αποδοθεί τιμή — και θέση — ο Δίας την πάντρεψε με τον Αστέριο, βασιλιά της Κρήτης.
Δεν ήταν πια απλώς μια όμορφη κόρη. Ήταν βασίλισσα. Θεμελιώτρια. Μητέρα πολιτισμού.
Αποσυμβολισμός του μύθου: το πέρασμα, η ένωση, η αποστολή
Ο μύθος της Ευρώπης δεν είναι ρομάντζο. Είναι κοσμικό σχέδιο. Η αρπαγή της δεν είναι απλή επιθυμία — είναι μεταφορά θεϊκής ενέργειας. Η Ευρώπη φεύγει από την παλιά της ζωή όχι από καταστροφή, αλλά για να γεννήσει κάτι νέο. Νέο κόσμο. Νέα γη. Μια νέα ταυτότητα.
Και εκεί είναι το μεγαλείο της. Δεν «χάνεται». Δεν συνθλίβεται. Μεταμορφώνεται.
Η Ευρώπη είναι το γυναικείο αρχέτυπο της μετάβασης. Από το πατρικό σπίτι, στον άγνωστο έρωτα. Από την κόρη, στη μητέρα. Από την ησυχία, στην ευθύνη. Γι’ αυτό και το όνομά της χαράσσεται πάνω σε μια ήπειρο. Η Ευρώπη δεν είναι πρόσωπο — είναι σύμβολο εξελικτικής δύναμης.
Ψυχολογικές προεκτάσεις: η αρπαγή του Εαυτού
Σε ψυχολογικό επίπεδο, ο μύθος της Ευρώπης αγγίζει μια υπαρξιακή αλήθεια: για να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει να αφήσεις το γνώριμο. Πρέπει να διασχίσεις κύματα. Να αφεθείς στην αλλαγή. Να εμπιστευτείς — έστω και κάτι άγνωστο. Η Ευρώπη δεν διάλεξε τον έρωτα, αλλά τον έζησε. Και δεν διαλύθηκε, γιατί μέσα της υπήρχε ήδη η σοφία που θα γεννούσε βασιλείς.
Και σήμερα; Ποια είναι η Ευρώπη της εποχής μας;
Στην εποχή μας, η γυναίκα έχει γίνει — σχεδόν επικίνδυνα — εικόνα. Φίλτρο. Πόζα. Χάρη. Όχι περιεχόμενο. Η σημερινή «Ευρώπη» δεν αρπάζεται από έναν θεό· αρπάζεται από τα βλέμματα, τις οθόνες, τα standards, τις εφήμερες κρίσεις των άλλων. Και ξεχνά. Ξεχνά πως έχει μέσα της σοφία, βάθος,...
